Sykkeldagbok - frå jobben

If you drive a car you sometime happens to sit in an enormous queue because of accidents or just because there are too many cars and drivers on the roads. When you go by bicycle there are opportunities to get around traffic obstacles.


Today a traffic accident caused a growing queue from Sandviken to Åsane, a distance of about 5 km. For about one hour traffic flow was totally blocked. In such situations there are desperate drivers who tries to find creative ways out of the trafic. A few of them knew about the narrow road called Munkebotn, where people have their walks on sundays. This is also a nice road for cyclists, if you like to climb up the rather steep road. Here is one of the desperate ones I met this afternoon.

Debatten om nedlegging av Søstrene Hagelin og Madam Bergen er igang. Nokre vil starta ein aksjon for å hindra nedlegging, andre står i kø for å kjøpa. Gode bergensarar vil halda på tradisjonen, at dei to butikkane må bestå, og at alt må vera som før. Det er dei gode varme fiskekakene som er å få kjøpt over disk i Bergen sentrum det handlar om.

I det eg skal sykla heim får jobben, kjem eg til å tenkja på at eit par varme fiskekaker kunne vore godt. Turen går bortom Madam Bergen, og på hjørnet av Strandgaten nyt eg 3 varme fiskekaker. Utover i Sandviken kjenner eg at sykkelen skyt fart. Motbakkane i Helleveien og frå Eidsvåg opp til Stamskaret i Åsane går forundarleg lett. Samla høgdeskilnad utover her er sikkert 120 m. Trass i litt motvind og før eg veit ordet av det, er eg nesten framme i Arna. Madam Bergen fiskekakene sette fart i sakene. Eg held ein knapp på dei, framfor Søstrene Hagelin sine. Med tilgang på slik energi skal i allefall sykkelturen heimover gå lett. Men moroa kan ta slutt 30 juni, hvis det blir nedlegging.

I byen blømer dei japanske kirsebærtrea tidleg i år. Med kort avstand frå jobben kan ein innta lunsjen her når været er fint. Plastpose på setet er greit å ha dersom sykkelen skal brukast etter ei regnskur. Vi er i Bergen.

I byen er det også tulipansesong i parkanlegga, som her langs Lillelungeren, før kalla Lille Lungegårds vann. Ikkje så reint få tulipanlaukar har vore planta her. Snart kjem rhododendronsesongen. Ta turen til Bergen og sjå!

Langs vegen heimover i utkanten av byen blømer karsen på bøane der eg syklar forbi. Her er hovudfargen gråkvit, men ved nærare ettersyn finst det eit pikant innslag av lilla. Eg kryp ned på marka for å fotografera. Små avstikkarar gjer sykkelturen heimover "kortare" sjølv om han faktisk vert lengre. Kanskje ikkje så rart at andre trafikantar undrar seg over kva eg har å gjera her ute i enga.

Hensikten med å sykla er for dei fleste ikkje å spara pengar. Formålet er både å oppnå større velvære ved å bruka bruka kroppen, kombinera transport og fysisk aktivitet til og frå jobb og få ei reiseoppleving med fleire intrykk og større fridom enn med andre transportmidlar. Dessutan å spara miljøet for støy og utslepp, og la bilen få lov til å stå i ro. I dag har eg funne ut at det kan vera lønsamt å sykla også, i alle fall dersom eg kan sleppa å ta toget.

For 92 kr. får eg denne togreisa med sykkel på 8 minuttar. Av dette kostar sykkelen 59 kr. - utan plass. Kva ville det ha kosta med plass?

Ved å ikkje kjøpa billetten hos konduktøren i toget, men i automat, vil eg spara 20 kr. meir, altså 112 kr. Det blir 224 kr. om dagen. Men kvifor ta med sykkel på toget? Kanskje fordi ein skal sykla eit stykke i begge endar av togreisa. Det er det nok fleire som kunne tenkja seg.

No veit eg kva togreisa kostar, og kan konkludera. Her er det berre å sykla heile vegen, og gle seg over dei sparte kronene. På 2 veker er ein heil sykkel inntent.

Sykkelsesongen for den lange turen mellom heim og jobb er snart over for i år. Ein velbrukt sykkel er ikkje særleg godt kvalifisert for den lange heimturen. Midt på dagen er det likevel fint å bruka den skrantande sykkelen som transport-middel når det trengst. På sykkelverkstaden sa dei om helsetilstanden: "Vil du ha det pudra eller rett frå levra?" Eg forsto hintet, at det eigentleg ville løna seg å kjøpa ein ny. Tannhjul og kjede er utslitne. Blir det ny sykkel til jul i år?

Ein liten tur bort til den nyopna Nygårdsbrua kan gå an. Her er det eigen trase for dei syklande. Ikkje alle er merksame på at syklistane må sykla i begge retningar innanfor den oppmerkte sykkelvegen. Dei gåande skal ha fortauet sitt i fred, men ikkje alle har skjønt det heller. Bybanen og biltrafikken skal dela på resten av vegbreidda. Vi får tru at det går seg til når trafikantane blir meir vane med nyordninga.

Sykkelturen heimover går som regel seinare enn til jobben. Om morgonen er turen svært målretta, og det er ingen grunn til å ta pause. I dag tok det berre 1 time 32 min. frå stasjonen. Men om ettermiddagen tek det som regel lenger tid sjølv om målet er å nå heim til ein herleg middag, kanskje fårikål no om hausten. Såg eg ikkje at fårikålen vart teken om bord i ein bil no ein dag?

Tida går fort dersom ein tek til å undrast over ting som hender langs vegen. Som til dømes at det er reist ei hytte der borte på jordet. Kan det vera ei jaktbu? Ikkje heilt usannsynleg. Dersom hjorten skulle komma fram borte i skogkanten i kveldinga no i jakttida, har jegeren, dersom han sit inne i bua, gode odds til å fella dyret.

Hjortesteik høyrest bra ut. Då kan ikkje Toro konkurrera med ferdigmaten sin. Det hjeper ikkje kor flinke dei tilsette er til å sykla heller. Hjortesteik kan dei ikkje levera.

Å sykla roleg bak denne denne travhesten som er ute på ein treningstur bør ein også kunne ta seg tid til. Middagen kan venta. Men kva er vel meir ulogisk enn at han må dra på eit traktordekk ?

Nesten 2 timar tok heimturen til Arna stasjon i dag, der bilen stod parkert. Til middag vart det korkje hjortesteik eller fårikål.

Byen er i ferd med å byggja bybane. I Kaigaten vert det jobba intenst, men enno er det eit par år til bana skal takast i bruk. I anleggstida er dei utfordring for mange å unngå bilkøane, ikkje minst på veg heimover i ettermiddagsrushet. Fleire og fleire har innsett at det er lurt å sykla. Utfordringa no er å leggja til rette for betre og meir trafikksikre sykkelvegar.

Ei anna stor utfordring som mange er opptekne av er branntomtene i Sandviken. Holet i "tanngarden" som har oppstått etter brannkatastrofen i 4-5 av dei gamle sjøbodene må fyllast. Ikkje med ei talentlaus blokk som på tomta ovanfor, men med noko som samsvarar med dei andre kulturberande bygningane langs sjøen.

Den andre sjøbodbrannen har skapt ekstra utfordringar. Var det farleg asbest i røyken, og har den konsekvensar for naboane? Her står nye bustadblokker tett innpå brannstaden, ettersløkkinga pågår framleis.

Det minnkar på kulturminna langs sjøen. Fleire perler finst enno, men dei er truga av utbyggingspress, krevjande vedlikehald og brannrisiko. Hovudbygningen Maaseskjeret er ei slik perle.

På turen vidare heimover finst det også andre perler. I Eidsvåg er ei gruppe padlarar ute på vågen og kosar seg i ettermiddagsbrisen. Med dette været framover hausten skal det bli fint å sykla heim frå jobben. Utfordringa er om morgonen når det er mørkt, rått og kaldt, og andre morgonfuglar med kortare veg alt er framme på jobben.

Sykkelsesongen 2007 er igang. Den starta tidleg i år. Fleire har fått augo opp for sykkelen som transportmiddel og lar bilen stå, eller tar bussen om det trengst. Eg har hatt sykkelen med på jobb for første gang i år. Men på ein busshaldeplass må eg stoppa og får denne reklameplanaten i bakenden av bussen midt i fleisen.

Busselskapet, "Tide", køyrer uhemma reklame for "mannfolkbilar", nett det eg trudde dei burde halda seg unna å driva reklame for. Her har vi fått eit busselskap som ikkje skjønnar kva for oppgåve dei har i samfunnet. Verdigrunnlag og visjon for selskapet ser ut til å mangla.

I løpet av vinteren har vi for alvor forstått at klimautsleppa må reduserast, men kva er det som skjer? Bensinprisen er lågare enn for eit år sidan. Frå sykkelsetet i fjor såg eg ofte ein bensinpris på omkring 12 kr. Motivasjonen vert ikkje akkurat større av at det er mindre pengar å spara på å sykla, men ein får leita etter andre argument. Som at at ein sykkeltur i vårsola har større verdi kanskje. O sykkelstyre o kjærlighet, skreiv diktaren Nordahl Grieg.

Her må eg avslutta sykkeldagboka for denne gongen. Sola er i ferd med å "snu" langt der ute i nordvest. Blir det sykkeltur i ferien? Ja, det må det bli. Etter flyturen.
Link: Ferien 2006

Bergen er den store rhododendronbyen. Her finst store mengder av desse plantene, nokre av dei i kommunen sine parkar, andre langs hovudvegane og elles i mange private hagar. I sentrum ligg eit såkalla Rhododendrarium, og i Arboretet på Milde kan du oppleva ei enno større samling. På denne årstida står rhododendronen i blomst. Som syklist blir du særleg fasinert av kor store ein del av desse prydbuskene kan bli, ja, større enn ein dobbeltgarasje (sjå sykletiljobben 10.juni).

Frittståande rhodendron får ei rund og fin form dersom dei får stå i fred som dette eksemplaret på Gyldenpris. Nokre av dei har vakse i 30-40 år. Kor store kan dei bli? Kvar i byen finst den største? Her er grunnlag for ein spennande konkurranse. Busker som veks i parkar og i lange rekkjer tel ikkje i konkurransen, berre frittståande rhododentron i privat hage. Det kan bli ei interessant oppgåve å finna ut med hjelp av sykkelen.
På søndagstur i Arna fann eg denne raudlege sorten som stiller sterkt i sin klasse.

Jakta held fram, og eg siktar meg inn mot dei beste rhododenstroka i byen. Det kan vera bustadområde som vart bygde ut litt før krigen eller i åra etter, kanskje også på 1950-talet. Det betyr at område på Storetveit, Minde, Kronstad, Fjellsiden, Laksevåg, delar av Sandviken og Eidsvågneset er interessante. Ein god kandidat oppe i Fjellsiden ser slik ut.

I går baud det seg eit høve til å undersøkja områda langs vegen frå Damsgård over Melkeplassen gjennom Fyllingsdalen mot Straume og innover Straumevegen til Fjøsanger og Minde. I Fyllingsdalen finn eg fine rhododendronfelt, med sjeldan store frittståande buskar. Langt ute i Straumevegen kjem eg på feil kurs på grunn av dårleg skilting, som her.

Å jakta på rhododendron høver best i godver, men planten likar regn, og det er difor heilt naturleg at regnveret kjem. Ein busshaldeplass eller ein undergang gir ly for regnet til det verste er over. Her er ein av dei meir særeigne undergangane på Straumevegen.

Langs Straumevegen er det lett å sykla trass i regnveret. Men skiltinga kunnne vore betre. Kyrkjetangen er ein populær badeplass som ligg her, og for dei fleste bør sykkelen vera eit sjølvsagt framkomstmiddel hit. For folk som syklar frå Fyllingsdalen til Bergen sentrum er det lettare å sykla Straumevegen enn over Melkeplassen, men det kan ta litt lengre tid. Kor mange har oppdaga denne ruta? Ei Fyllingsdalsrute kan kombinerast med ei rute via Straumevegen.

Vatnet held fram med å hølja ned til glede for alle rhododendronane. Fotoapparater et vått og eg må sleikja av dropanene på linsa når eg skal bruka apparatet. Likevel går det fort innover mot Fjøsanger. Her ligg Langegården, der sykkelvegen fyljer den store alléen som fører inn mot hovudbygningen. Langegården er også eit lanskapsvernområde. Kanskje dette er eit område som kan ha store rhododendronar.

Eg skjerpar blikket i det eg syklar vidare innover Fjøsangerveien. Og der ser eg han. Dette må vera den største. Ialle fall den største eg har sett til no. Han er stor nok til at ein kan gå under han, rundt stammen og greinene som held den store blomsterkruna. Større enn denne ventar eg ikkje å finna. Like greit å konstatera det med det same. Eg må ty til 28 mm vidvinkel på fotoapparatet for å få med heile vidunderet.

Her er vinnaren.

PS. Ein tur på sykkelvegar sør og vest for sentrum ga også nyttig erfaring. Her bør fleire syklistar ut på vegane.

Ta ein tur med den gamle vossebanen mellom Garnes og Midttun! Her går damplokomotiv med stilige passasjervogner to turar kvar søndag i sommarsesongen. Eg tek sykkelen for å oppleva litt av miløet rundt banestrekninga. På Garnes stasjon kjem toget inn mot perrongen etter å ha gjort første turen. Det er høve til å ta med sykkel, seier ein av togpersonalet. Eg har derimot tenkt å sykla oppovet langs Arnadalen for kanskje å bli med toget der. Opp til Haukeland stasjon er det 10-11 km. Ein fin søndagstur på sykkel på vegar med relativt lite trafikk, dels gang- og sykkelveg. Vidare mellom Haukeland og Midttun er det ikkje forsvarleg å sykla når det er mykje trafikk. Då kan det vera interessant å ta toget på denne strekninga. Lokomotivet skal skifta før det er klar til ny avgang frå Garnes stasjon. Eg har god tid til å sykla i forvegen Ved Janusfabrikken på Espeland vert eg var at stasjonsbygningen er pussa opp. Eg trur sjølvsagt at toget skal stoppa her, men når toget kjem, stampar det forbi utan å stoppa. Toget har passert, og eg står der litt snurt. Farten er ikkje stor, men toget er langt forbi før eg bestemmer meg for å prøva å ta det igjen på Haukeland stasjon. Siste strekningen går lett unna på god gang- og sykkelveg. Eg ser siste vogna i det toget er i ferd med å stoppa å stasjonen. Eit søndagstog gjer seg vel god tid på denne fine stasjonen, tenkjer eg. Men skulle du sett. I det eg er framme på perrongen, har toget starta opp att. Eg ser det berre nokre sekund på veg vidare mot Midttun. Det blir ingen tur til Midttun denne gongen. Hvis toget hadde gått her kvardagar, kunne det vore eit trafikksikkert alternativ for ein syklist på veg til jobb byen. No vert toget møtt av ein "snutebuss" på Midttun, som tek passasjerane med til Bergen sentrum. Når eg ikkje kan ta toget til Midttun, vil eg heller ha banstrekninga som sykkelveg. "Snutebussen" kunne henta passasjerane her på Haukeland og køyrt vegen langs med Grimevatnet, som er ei meir historisk interessant vegstrekning enn strekninga frå Midttun til sentrum. I tillegg kunne det vore interessant med hesteskyss på gardsvegen mellom Haukeland og Bratland Camping og attende medan toget venta på Haukeland. Tenk litt meir på det forslaget!

På vegen attende regnar det ein skvett, men eg tek meg tid til å sjå toget ved Gamle Arna stasjon. Stasjonsbygningen her er i bruk av Arna Frivilligsentral. Her er det slutt på togserveringa for i dag. Servicepersonalet som jobbar gratis på toget er ferdig for dagen. No ventar eg i spenning på at toget skal gjennom rundkøyringa ved bommane. Biltrafikken her er no lysregulert. Bommane er fjerna for mange år sidan, men namnet heng att. Her kjem toget gjennom rundkøyringa.

På siste stykket heimover kan eg summera opp tankane. Mitt forslag til nytt turopplegg er altså:
- Veteranbåten "Bruvik" Bergen - Garnes
- Veterantog på gamle vossebanen Garnes - Haukeland
- Hest og postvogn Haukeland - Bratland camping
- Veteranbuss "snutebuss" Haukeland /Bratland camping - Nesttun
- Ny bybane Nesttun - Bergen
Dessutan: Sykkelveg på jernbanesporet Bratland - Midttun

I lunsjen er det av og til fint å kunne ta seg ein tur ut i det fri. Har du ikkje din eigen sykkel med, kan du låne ein firmasykkel, hvis du er så heldig å jobbe ein stad dei har det. Då kan du nå langt på nokre få minutt. Her er ein den sykkelen eg lånte i dag. I korga på styret er det plass til ei stor nistepakke.

Ta gjerne turen bortover til Lungegårdsparken. Her har den nederlandske kunstnaren Martin Borchert fått oppført kunstverket "Regnhytten". Hytta skal vera mest spennande å oppleva i regnver. Hovudideen er at “Regnhytten” skal fungera som ein "opplevingsskulptur" der betraktaren kan følgje regnet si ferd frå himmel til sjø, heiter det i kunstnaren si forklaring. Lunsjen bør ein innta ein annan stad. Dessutan kan hytta vera opptatt, sjekk om det står parkerte syklar utanfor.

Hvis du går til fots, bruk gangvegen som ligg nærast Store Lungsgårdsvann. Sykkelvegen bakanfor er meir rettlinja, også kalla Cyklostradaen som er ein del av Landåsruten, ein grei sykkelveg for dei som jobbar på Haukeland universitetssjukehus. Skogen har vakse godt langs sykkelvegen etter at han vart opna på midten av 90-talet.

Snart kjem Kunsthøgskulen her inne, og meir spennande kunst kan oppstå langs denne nye forlengja kulturaksen.

Er snarvegen over fjellet eit alternativ til å sykla rundt? Eg har møtte fleire som driv med stavgåing i det siste, også kalla nordic walking. Dei held stor fart, spesielt i motbakkane. Kanskje dei veit om smarte snarvegar over fjellet til Arna? Her er ein stavgåar på toppen av Arnanipa, 458 m.o.h.

Frå byen er det god hjelp i å ta Fløybanen opp og så langa ut innover mot Rundemannen. Eit stykke kan det løna seg å ha ein "mountain bike", men berre så lenge det finst opparbeidd veg. I ovarennet til hoppbakken i Hyttelien er det framleis liv i rhododendronhagen, som var eit kunstprosjekt i kulturbyåret 2000. Etter ein kort pause her tek eg peiling på Vikinghytten inne på Vardeggen. Her når stien nesten opp til 600 m.o.h. Vikinghytten har lange tradisjonar som serveringsstad, men berre på søndagar. No ber det på skrå nedover gjennom lyngknausar, krattskog og bratte myrar til eg står nede i Skitnedalen. Opp att på andre sida er lettare. Framme på neste høgdedrag ser eg utover Arna. Nedover her er det berre å sleppa seg laus. Skogen står tettare langs stien, og myrane er blaute. Eg trur ikkje det nyttar med mountain bike. Nede på vegen må eg berre konstatera at sykkelturen rundt går snøggare. Men kva treningsform har størst effekt? Dei seier at med stavgang er treningseffekten 40% større, og hvis turen tek nesten dobbelt så lang tid, kva er den totale effekten? Dette reknestykket er det god tid til å tenkja på undervegs.

På sykkelsetet er det fin utsikt, og når eg syklar skiftar utsikten heile tida. Utsikten treng ikkje vera like god over alt, det vil vera å forlange for mykje. Men når det gror opp med tett skog langs vegane, er det er særleg viktig at utsikt mot fjordar og vatn på nedsida av vegen vert halden open. I byen er det oftast bygningar meir enn skog som stengjer.
For mange er nok utsikten frå stoveglaset viktigare enn utsikten frå sykkelsetet. I dag er fleire turistskip på besøk i Bergen, og eg får lyst til å sykla utover Nye Sandviksveg for å få eit overblikk over dei store skipa som ligg ved kai. I svingen under Rothaugen er utsikten utover byfjorden heilt borte på grunn av eit nybygg, også kalla Skuten, i sjøkanten nedanfor. Litt lenger framme ser eg likevel attende mot eit av turistskipa ved kai på Bontelabo i eit gløtt over vegbana nedanfor.
Skuten ligg bak bygningane i framgrunnen, men ruvar høgare enn utsiktspunktet i svingen oppe til venstre. Mange har spurt: Kva skjer dersom nybygg på Slaktehustomten (til høgre) blir like høge som Skuten? Kanskje nokre gløtt mellom bygningane er det som må til for at eg som fer forbi på sykkelsetet skal kunne sjå utover fjorden, hvis det er eit av formåla med syklinga. Men utsikten frå stoveglasa, den er på sjøsida. Ein ekstra etasje betyr fleire stoveglas, fleire som kan betala for nyta utsikten over byfjorden. Her er stoveglasa, og fleire vil sikkert ynskja å bli nabo her og få fiskeplass langs med husveggen.

Denne gata kan bli sykkelgate! Ja, skal eg tru på tankar frå folk som veit litt om trafikkplanlegging og det som står i Bergensprogrammet er det håp om det.

Gata er i dag einvegsregulert for biltrafikk ut frå sentrum. Syklistane som kjem frå sør over gamle Nygårdsbrua og innover mot sentrum må snirkla seg fram mot køyreretninga på eit smalt fortau. Lenger framme, ved lysverkbygningen er vegen kort fram til Festplassen. Difor er dette ei viktig rute for syklistar. Det er nesten ikkje til å tru at biltrafikken kan flyttast slik at denne gata, som altså er ein del av Lars Hilles gate, kan bli sykkelgate. Nordsjøsykkelruta / Fanaruta vil få god plass her sjølv om det også må vera plass til lokal biltrafikk fram til nærområdet omkring. Flott! Stå på med å gjennomføra sykkeltiltaka i Bergensprogrammet! Her er utsnitt av eit kart der sykkelvegtraseen er teikna inn.

Me syklar frå jobben og heimover til kvar sin bustad, i ulike retningar, til ulike bustader. Det finst sikkert 100.000 alternative stader å bu i Bergen. Har du funne den rette staden, eller er bustaden du har berre resultatet av tilfeldige omstende og eit situasjonsbestemt val som du på eit vis har funne deg til rette med? Mange bustader skifter eigar kvart år, mange er på jakt etter ein ny bustad, andre går berre på visning. Nokre bustader skifter oftare eigar enn andre. I Åsane kan ein ikkje unngå å kasta eit blikk på ei gruppe med fargerike hus når ein syklar forbi og spørja: Kjem nokon av desse husa på salg? Hesthaugen Selegrend burettslag (BOB) står det på skiltet. Dei som sikra seg ein bustad her i 1976, då dei 113 husa var ferdige, meinte sikkert at dei hadde funne den rette staden å bu og har kanskje budd der sidan. For ei tid sidan vart husa malte i meir sprelske fargar.

Eit par ting tydet på at dette burettslaget ikkje er heilt som andre. Dei har både båtlag og pub! Ja, pub. Men opningstidene veit eg ikkje. Noko å tenkja på for andre nabolag som treng ein møteplass. Og båtlag har dei, heller ikkje heilt vanleg vil eg tru. Det er lang veg til sjøen herifrå.
Men det er grei sykkelavstand til alle tenester rundt i heile Midtbygda og til bussterminalen. Det sentrale området er relativt flatt, og her er lett å sykla, bilkøane hindrar deg ikkje. Heile Midtbygda kunne med nokre enkle grep vore erklært som sykkelby. Eit betre tverrsamband over motorvegen må til. I Selegrend finst det sikkert mange aktive syklistar som vil setja pris på det.

Ein sykkeltur frå Bontelabo og utover i Sandviken byr på mange opplevingar. Områda langs med sjøen er særleg mangfoldige. Her ligg tett med eldre sjøbuer av stor kulturhistorisk verdi, nokre stader med nyare næringsbygg i kontrast til det tradisjonelle særpreget. Mange har lyst til å bu her i kontakt med sjøen og kort veg til sentrum. Fleire sjøbuer er pussa opp, og den tradisjonelle bruken er endra. Ein av dei styggaste bygningane vert brukt bruk som arkitektskule (BAS). Sikkert ein spennande bygning for studentane, men også eit uttrykk for kva status dei estetiske faga har i vår tid. Dette er ein utdanningsinstitusjon meir bygd på idealisme enn på høg offentleg profilering.

Lenger ute har bustadblokker frå vår tid blitt heilt dominerande. Av ein eller annan grunn går no slike område under begrepet "sjøfronten", eit uttrykk for at det går ei frontlinje mellom dei som vil verna og andre krefter som vil fornya? I området "Sandviken brygge" har bustadblokkene fått fullt gjennomslag. Kostbare bustader som mange ser ut til å ynskja seg med sol, utsikt til sjøen og moderne innreiing.

Andre er kanskje litt usikre på kva dei har fått igjen for millionane som er investert. Det er ikkje til å unngå at ein del bustader vender mot baksida av glansbiletet. Men hvis sykkelparkeringa er bra, er utgangspunktet godt. Heilt ideelt å bruka sykkelen herifrå til sentrum eller på ein tur til fjells.

Det er ikkje lenger slipstvang her i landet, heller ikkje for syklistar, kanskje med unntak av eit par finans-/ advokatkjendisar. Men på kontinentert er det heilt normalt å sjå slipskledde menn med små dokumentmapper som syklar rundt i byen på veg til møte eller jobb. Forresten sykla eg nyleg forbi ei gigantisk samling av slips her i byen. Det var ikkje måte på kor mange slips som var stilte ut, men utvalet i mønster og farge såg ut til å vera noko meir avgrensa.

Ved nærare ettersyn vart eg i tvil. Var det silkeslips i moterette fargar eller var det eigentleg ein fiskehjell, slik du kan sjå dei i Nord-Noreg. Men fisken var stilisert, kunne det vera metall? Metallband i grå og blå nyansar med nokre lysare fargar innimellom, eller silkeslips?
No trur eg at eg veit svaret. Det er fasaden på det nye parkeringshuset ved hurtigrutekaien på Nøstet! Flott fasade? Men her bør bilførarane stilla i sportsbilar, armanidressar og glattstrokne skjorter som kan matcha slipsa. Etter å ha parkert er det berre å velja slips og ta catwalken inn til sentrum.
PS . Kan det tenkjast at vi kunne få eit like stilig hus å setja syklane i?

Mange er på jakt etter ein stad å bu, men bustadprisane er høge. Likevel står hus tomme. Når du syklar langs vegen vert inntrykket sterkare enn frå bilvindauget. Er det kravet til komfort som er blitt så høgt at ingen lenger vil godta å bu i hus med vanleg enkel standard? Når hus vert ståande tomme og til nedfalls spør ein seg, kva er det som gjer at eigaren ikkje leiger ut og held huset i stand? Og ein nærliggjande tanke melder seg: kan det vera kommunen som er eigaren? Er det ein kommunal lærar- eller prestebustad som har falle ut av dei kommunale budsjetta? Ja, det er nok ei forklaring. Hærverk er neste fase. I dette tilfelle er det sagt at eigedommen no er komen på private hender. Kan huset reddast eller er tomten betre eigna for ny utbygging? Den som syklar forbi får sjå.

Nesten ikkje til å tru. Den 10. mai stod bilane respektlaust parkert i sykkelfeltet framfor Rimibutikken i Helleveien. I dag er alt som det skal vera . Kanskje gamle vanar kan endrast likevel. I alle fall står bilane no pent på rekkje langs fortauskanten utan å hindra syklistar som brukar sykkelfeltet. Då vonar eg at dette saka har fått eit permnanet og vellukka utfall.